Κυριακή 29 Απριλίου 2012

Δημήτρης Νεονάκης - Λίθινο


Τον Δημήτρη Νεονάκη πρώτη φορά τον είχα ακούσει ζωντανά πριν από εφτά χρόνια, πρέπει να ήταν 2005, όταν είχα κατέβει στην Αθήνα με αφορμή μια σειρά εμφανίσεων του Σταμάτη Μεσημέρη σε ένα μαγαζί του οποίου το όνομα δεν μπορώ να θυμηθώ. Μεγάλη μετεφηβική αγάπη – στην εφηβεία δεν άκουγα καθόλου ελληνική μουσική – και αφού γνωριστήκαμε, ένας φίλος μέχρι το τέλος.

Στη συναυλία αυτή, ένα νέο παιδί γύρω στα 25 έπαιζε κιθάρα δίπλα στο Σταμάτη και συχνά έδειχνε πως είχε τις δυνατότητες να εξελιχθεί σε έναν πολύ καλό μουσικό. Το συγκράτησα το όνομά του και όταν λίγους μήνες πριν κυκλοφόρησε ο προσωπικός του δίσκος η πρώτη μου σκέψη ήταν πως θα είναι ένας δίσκος με ροκ στοιχεία. Έπεσα έξω και χαίρομαι διπλά.


Πρώτα γιατί είναι ευχάριστο να περιμένεις κάτι διαφορετικό και να υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης. Κυρίως όμως γιατί ο δίσκος του Νεονάκη έχει παραδοσιακά ηχοχρώματα, με την Κρήτη να δίνει δυναμικά το παρών και μάλιστα με εξαιρετικούς μουσικούς. Αρχικά οι λυράρηδες, αφού αναφερόμαστε στην Κρήτη: ο Ιάκωβος Πατεράκης, ένας απίστευτος λυράρης που είχα δει ζωντανά σε μια συνεύρεση λυράρηδων στα Αρμανώγεια και άρχισα να σκέφτομαι ότι στην Κρήτη όχι μόνο δεν υπάρχει απομάκρυνση από την παράδοση και τα παραδοσιακά όργανα αλλά πως αυτή ή γενιά μουσικών είναι ακόμα καλύτερη από την προηγούμενη και σε δεξιοτεχνία και σε γνώσεις. Ο Ζαχαρίας Σπυριδάκης είναι επίσης ένας αναγνωρισμένος λυράρης, με πλούσιο βιογραφικό και..ακόμα πιο πλούσια παιξίματα. Και αφού δεν υπάρχει αναφορά σε άλλα έγχορδα υποθέτω πως ίδιος ο Νεονάκης είναι αυτός που παίζει αυτά που ακούγονται.

Βέβαια, το να μαζευτούν μερικοί καλοί μουσικοί δεν αποτελεί εγγύηση επιτυχίας. Ένα καλό υλικό όμως, με τους κατάλληλους μουσικούς, μπορεί να απογειωθεί και γι’ αυτό ακριβώς, ιδιαίτερα σε μέρη όπου ο μουσικός μπορεί να αφήσει τη σφραγίδα του όπως π.χ. σε παραδοσιακά κομμάτια ή jazz, μουσικοί με μεγάλες δυνατότητες μπορούν να δώσουν άλλη διάσταση στο μουσικό κείμενο.


 Ο δίσκος του Δημήτρη Νεονάκη έχει κι άλλα πολλά θετικά γνωρίσματα, εκτός από την «καταταγωγή» του και τους μουσικούς. Οι συνθέσεις, άλλοτε σε πιο μελωδικά μονοπάτια και άλλοτε σε χαρακτηριστικούς γρήγορους Κρητικούς ρυθμούς, μου έφεραν ξανά συναισθήματα όπως όταν ακούω αγαπημένους δίσκους αυτού του μουσικού χώρου, όπως για παράδειγμα τις δουλειές του Αχιλλέα Περσίδη καθώς και εδώ έχουμε μια σύγχρονη ματιά και καινούργιο υλικό χωρίς όμως να απομακρυνόμαστε από κλίμακες γνώριμες στις οποίες πατούν κλασικές κρητικές γραμμές. 

Ακόμα και μ’ αυτές τις γνωστές κλίμακες ωστόσο –στη λύρα κυρίως - ακούμε το Νεονάκη να κάνει πολύ ενδιαφέροντα αρπίσματα ή γεμίσματα στην κιθάρα ενώ και οι συνδυασμοί των οργάνων βοηθούν στην ανάδειξη των συνθέσεων.  Δέκα ορχηστρικά κομμάτια με δυναμισμό αλλά και ευαισθησία που δεν απευθύνονται με κανέναν τρόπο μόνο στους λάτρεις της κρητικής μουσικής αλλά σε όποιον θέλει να ακούσει μουσικές όμορφες, βασισμένες στα συναισθήματα και τα πατήματα της παράδοσης, από νέους ανθρώπους και με πολύ μεράκι. Κομμάτια όπως οι «Απεσωκαριανές κοντυλιές» και «Το κρασί του κόκκου» προσφέρουν τις εξάρσεις του δίσκου  ενώ το ομότιτλο «Λίθινο» είναι μια γεννήτρια συναισθημάτων και εικόνων, από τα πιο όμορφα κομμάτια που έχω ακούσει αυτήν την περίοδο.


Εκτός από τους προαναφερθέντες έπαιξαν άρτια και οι  Νικόλας Χριστόπουλος (καχόν, μπεντίρ), Μιχάλης Μπουτσάκης (σάζι), Νίκος Πέτρος Κουλούρης (κλαρίνο, νέι) και Γιώργος Τζωρτζάκης (Στάμνα, μπεντίρ).

Και για να κλείσω επιστρέφοντας στην αρχή, αντιγράφω από το cd: «…ένα ευχαριστώ επίσης και στο φίλο μου το Σταμάτη για την ώθησή του να ξεκινήσει αυτό το έργο. Το “Μετά το μεσημέρι” του ανήκει».


Δεν υπάρχουν σχόλια: