Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Chromatic Sequence – Belle époque



Tα προβλήματα ξεκινούν ήδη από την αρχή. Υπάρχει ένα συγκρότημα, έχουν μια καινούργια δουλειά, πρέπει να περιγράψω – ανάμεσα στα άλλα – και τι περίπου μουσική παίζουν. Εκτός όμως από τα δύσκολα, από την αρχή ξεκινούν και τα ενδιαφέροντα. Και αυτό γιατί μεταξύ των πολλών θετικών των Chromatic Sequence, η μίξη στοιχείων διαφορετικών ειδών μουσικής είναι αυτό που όχι μόνο διατηρεί σταθερό το ενδιαφέρον, αφού πρώτα το έχει κεντρίσει, αλλά προκαλεί  και το θαυμασμό για το αποτέλεσμα που έχει επιτευχθεί.

Η ιστορία ξεκίνησε στην Αθήνα το 2007. Με δικά τους λόγια: «Ιδρυτής και συνθέτης του σχήματος είναι ο Γιώργος Στεφανακίδης, του οποίου το όραμα μοιράζονται εξαιρετικοί καλλιτέχνες. Το όραμα αυτό είναι η σύμπραξη δύο μουσικών κόσμων, αυτού της κλασικής και αυτού της ηλεκτρονικής. Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία ενός ήχου καινούργιου και πρωτότυπου που αποκτά ιδιαίτερες διαστάσεις όταν το βλέπει κανείς live! 


Το πρώτο πόνημα του σχήματος ήταν o δίσκος “7 μέρες μακριά” που κυκλοφόρησε το 2007 και παρουσιάστηκε σε συναυλίες που χαρακτηρίστηκαν για την ιδιαιτερότητά τους τόσο μουσικά όσο και εικαστικά. Ο πρώτος τους self-release δίσκος διανεμήθηκε δωρεάν στις συναυλίες τους και χαρακτηρίζει την ιδιαιτερότητα του σχήματος ως προς τη σχέση του με τη μουσική και το κοινό.

Το 2010 οι Chromatic Sequence κυκλοφόρησαν το δεύτερό τους δίσκο με τίτλο “Allou Fun Dark”. Το έργο αποτελείται από σκοτεινά τραγούδια και κείμενα (γραμμένα από το Γιώργο Στεφανακίδη) που παρουσιάστηκε ως μουσική/θεατρική παράσταση στην Ελλάδα και το εξωτερικό. 


Το καινούργιο έργο του σχήματος με τίτλο “Belle Epoque” είναι ένα βήμα πιο μακριά στην μουσική αναζήτηση των Chromatic Sequence. Το κλασικό γίνεται κλασικότερο και το ηλεκτρονικό ηλεκτρονικότερο! Η ορχήστρα μεγάλωσε και οι μουσικές απαιτήσεις αυξήθηκαν. Οι μελωδίες μπλέκονται με τραγούδι, breaks, λούπες και ρυθμούς πειραγμένους δημιουργώντας ένα ηχητικό τοπίο που ακροβατεί ανάμεσα στο ambient και το noise χωρίς ποτέ να χάνει το μουσικό και μελωδικό του ενδιαφέρον».

Με έναν από τους πιο ιδιαίτερους και ποιοτικούς δίσκους της δεκαετίας που έφυγε, το “7 μέρες μακριά” δημιούργησε ένα προηγούμενο εξαιρετικά υψηλών προδιαγραφών. Ύστερα από το σκοτεινό “Allou Fun Dark” οι Chromatic Sequence κυκλοφορούν το “Belle Epoque”. Πριν ασχοληθούμε με το μουσικό μέρος είναι κάτι άλλο που πρέπει να αναφερθεί.

Παρ΄όλο που διαθέτουν ένα χαρακτηριστικό μουσικό ύφος, η έννοια της αισθητικής είναι ένα γενικότερο χαρακτηριστικό τους. Από ένα μάλλον κλασικό artwork στον πρώτο δίσκο σε μια πανέμορφη δεύτερη κυκλοφορία με 14 έγχρωμες εικονογραφημένες κάρτες, ενώ στο  “Belle Epoque” ένας τετράγωνος κόκκινος φάκελος κλεισμένος με βουλοκέρι και τη σφραγίδα C.s. Το ότι δεν κρίνεις το βιβλίο από το εξώφυλλο ισχύει και στους δίσκους, εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μια ξεχωριστή περίπτωση που, όπως είπα και  πριν, αναδεικνύει την αισθητική τους και όχι μόνο στη μουσική. 


Η μουσική ματιά των Chromatic Sequence δείχνει τον τρόπο αντίληψης της μουσικής σαν μια ενότητα. Δεν είναι έντεχνος δίσκος, δεν είναι ηλεκτρονικός, δεν είναι κλασικός και είναι όλα αυτά μαζί. Αλλά ποιος ο λόγος να προσπαθήσεις να περιγράψεις τη μουσική τους; Απλά την ακούς και νιώθεις μικρά μέρη του εαυτού σου να την καλωσορίζουν, να δονούνται ευχάριστα, να περιμένουν τις πρώτες νότες από το κάθε επόμενο κομμάτι.

Ηλεκτρονικοί ήχοι καταλήγουν σε κλασικίζοντα μέρη, όπως στο “Wild times” και στο “Monument” και μπαλάντες όπως η “Aλήθεια” και το “Delusion” συνθέτουν ένα ψηφιδωτό ήχων και συναισθημάτων.

Είναι σαφές για μένα πως ο Γιώργος Στεφανακίδης δεν είναι μόνο ένας νέος άνθρωπος με ταλέντο αλλά και με όρεξη και αγάπη γι’ αυτό που κάνει, με ιδέες και μια πρόταση ξεχωριστή. Θέλω όμως να πω και κάτι ακόμα: στη ηλεκτρονική επαφή που είχαμε όταν ζήτησα να αγοράσω τους δίσκους έλαβα ένα πολύ εκτεταμένο γράμμα, απολογία σχεδόν γιατί τα δυο τελευταία cd δεν είναι δυνατό να διανέμονται δωρεάν αλλά έχουν κόστος 10 και πέντε ευρώ αντίστοιχα!  Για τη θέση του αυτή τον εκτίμησα ακόμα περισσότερο…


Οι μουσικοί που έπαιξαν:
Γιώργος Στεφανακίδης - σύνθεση, ενορχήστρωση, programming, στίχοι, κιθάρα, artwork
Μαρίνα Κολοβού - τσέλο
Ελευθερία Τόγια - βιόλα
Σταματέλλα Σπίνουλα - βιολί
Μαρία Λαβράνου - φλάουτο, πίκολο
Χρίστος Σερενές - πιάνο
Νίκος Παγώνης - τύμπανα
Μαίρη Στεφανακίδη - τραγούδι
Δημήτρης Καρπούζας - ηχοληψία, μίξη
Dave Collins - mastering

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Χθες εντελώς τυχαία άκουσα το Allou Fun Dark και το Belle Epoque. Το πρώτο τους album (7 Μέρες Μακριά) δεν συγκρίνεται ούτε για πλάκα, ούτε για αστείο με αυτά τα δυο, και αν βγάλουμε το Allou Fun Dark από την σύγκριση αυτή λόγο της ιδιαιτερότητας του καθώς πρόκειται για ένα μουσικό έργο 5 σκοτεινών συνθέσεων μικρής διάρκειας μας μένει το Belle Epoque. Θα το χαρακτήριζα ως μέτριο και μπερδεμένο, το συγκρότημα φαίνεται να μην έχει αποφασίσει με ποιο είδος μουσικής θα ήθελε να ασχοληθεί περισσότερο. Από το να κάνουν λοιπόν πασαλείμματα από εδώ και από εκεί ας αποφασίσουν τι ακριβώς θέλουν να κάνουν και να είναι σίγουροι ότι θα έχουν καλύτερα αποτελέσματα γιατί το κατέχουν. Προσωπικά θα προτιμούσα να ασχοληθούνε με τα φυσικά όργανα μιας και τα έχουν και πολλά στη σκηνή και ας αφήσουν τα ηλεκτρονικά για κανέναν που τα ξέρει καλύτερα.

NorthNothing

Θόδωρος Εξηντάρης είπε...

Δεν νομίζω οτι πρέπει να είσαι ο παντογνώστης των ηλεκτρονικών για να βάλεις ηλεκτρονικά στοιχεία στη μουσική σου, όπως και δε χρειάζεται να είσαι βιρτουόζος σε ένα όργανο για να γραψεις μουσική με αυτό ή για αυτό. Ο ηλεκτρονικός ήχος που ακούγεται όσο ακούγεται είναι ισορροπημένος με τα φυσικά όργανα και το αποτέλεσμα με ικανοποιεί.
Θα συμφωνήσω ότι το Allou fun dark είναι κάτι το πιο ιδιαίτερο, αλλά δεν υπάρχει λόγος να συγκρίνεις ένα δίσκο του 2007 με έναν του 2012. Επιπλέον, το Belle epoque δεν είναι τόσο σκοτεινό και είναι πιο μελωδικό, δεν υπάρχουν οι στίχοι της Σάρας Κέην ούτε π.χ. το αντίστοιχο Fallen angel Ίσως δεν τα πας καλά με τα πιο "εντεχνίζοντα"...