Simon Bloom – Hazy Moon

Για να ξεκινήσουμε με τις συστάσεις, Simon Bloom ή κατά κόσμον Συμεών Νικολαΐδης. Η μόνιμη εικόνα του Συμεών που προβάλλεται μπροστά μου όταν ακούω δικές του δουλειές είναι από την ταινία του πατέρα του Νίκου Νικολαΐδη «ο χαμένος τα παίρνει όλα». Ο Συμεών τραγουδούσε εκεί το πρώτο του τραγούδι  το «wonderful world», ένα πραγματικά πολύ όμορφο τραγούδι στον (πιο μελωδικό) αντίποδα του ομότιτλου τραγουδιού του Γιάννη Αγγελάκα. Με ηρεμία και ένα σχεδόν παιδικό χαμόγελο, ανάλογα της μουσικής αλλά και του χαρακτήρα που υποδύεται, τον φαντάζομαι για κάποιο λόγο γενικότερα χαμογελαστό  και χαρούμενο (σε πλήρη αντίθεση με τους στίχους του τραγουδιού!). Μπορεί να είναι αυτός ένας ακόμα λόγος που μου αρέσουν οι δουλειές του!

Το Hazy Moon είναι ο τρίτος προσωπικός δίσκος του. Το Real Shadows το κυνηγάς με την καραμπίνα ενώ το Hollow Butterfly, βρίσκεται ακόμα. 

Το Hollow Butterfly ήταν ένας δίσκος με πολύ ωραία τραγούδια, όμορφες μελωδίες, σίγουρα ένα πολύ ευχάριστο άκουσμα. Ο ήχος εδώ, στο Hazy Moon αλλάζει αρκετά. Υπάρχουν στοιχεία funk, ψυχεδέλειας αλλά γενικότερα αυτό που κυριαρχεί είναι μια πιο blues κατεύθυνση, άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο έντονη.

Τα γυναικεία φωνητικά, χαρακτηριστικά του προηγούμενου δίσκου υπάρχουν και σ’αυτόν τον δίσκο (εδώ: Μαριέττα Πολίτη και Φαίη Μπρουζάκη) και, όπως και πριν, δημιουργούν μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα μαζί με την πολύ καλή ηχογράφηση.

Από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου είναι η εισαγωγή σ' αυτόν, το πρώτο κομμάτι, το οποίο είναι και αυτό που τιτλοδότησε τον δίσκο. Εκτός από το Hazy Moon, το οποίο είναι το μόνο ορχηστρικό στο δίσκο, υπάρχουν οκτώ τραγούδια με smooth ρυθμούς – για να χρησιμοποιήσω την περιγραφή του δελτίου τύπου – με το Lost να τραβάει αμέσως την προσοχή με την ιδιαιτερότητα του ήχου του. Ένα τραγούδι στο οποίο συμμετέχει με το theremin της, η ελληνίδα guru του οργάνου, May Roosevelt και δίνει πράγματι κάτι ξεχωριστό στη συνολική εικόνα. Το Sail που κλείνει το δίσκο είναι όντως ένα τραγούδι-ταξίδι που αφήνει μια όμορφη τελευταία πινελιά στη δουλειά του Σιμεών.

Το πολύ δεμένο αποτέλεσμα πέραν του ήχου, οφείλεται και στους πολύ καλούς μουσικούς που παίζουν στο δίσκο: ο Σεραφείμ Μπέλλος στα ντραμς, ο Μάνος Λούτας στο μπάσσο, ο Συμεών Νικολαΐδης και ο Κωνσταντίνος Αραβανίτης στις κιθάρες και ο Διονύσης Γιαμπανάς στα synth.

«Εννέα κομμάτια υπό το “αχνό φως του φεγγαριού”, που δίνει διαστάσεις στις αναμνήσεις, αφού όλο το album είναι αφιερωμένο σε αυτούς που έχουν χαθεί»