Outward Bound – The path

Σαν συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης για το Δημήτρη Νεονάκη έρχεται και αυτή για το συγκρότημα των Outward Bound. 

Πρώτη κυκλοφορία του συγκροτήματος το 2009 στην Triple bath και από αυτό και μόνο είναι σαφές ότι η μουσική τους δεν θα μπορούσε με κανένα τρόπο να χαρακτηριστεί συμβατική. Για τη δουλειά αυτή υπεύθυνοι ήταν δύο μουσικοί: ο Αντώνης Τσικανδηλάκης και ο Δημήτρης Νεονάκης στο grand piano και την ηλεκτρική κιθάρα αντίστοιχα. Μια ηχογράφηση που έγινε στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου στο Ηράκλειο της Κρήτης το 2007.

 

Το 2009 ηχογραφούν ξανά και το 2010, και  με την προσθήκη του Γιάννη Ηλιάκη στα ντράμς, κυκλοφορεί από την αγγλική Slam το “The path”, ένας χορταστικός σε διάρκεια αλλά και σε ακούσματα δίσκος, σε τρία μέρη. 

Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για μια δουλειά με εξαιρετικό ενδιαφέρον, που ανήκει βέβαια στον ευρύτερο χώρο της jazz αλλά χωρίς να περιορίζεται σε δεδομένες φόρμες με θέματα και συγκεκριμένους κύκλους αυτοσχεδιασμών.

Αν θέλαμε να περιγράψουμε το δίσκο με μία μόνο λέξη, αυτή θα ήταν «ατμόσφαιρα». Τα δεκαοκτώ κομμάτια στέκονται φυσικά και μόνα τους αλλά λειτουργούν στο σύνολό τους, σαν ένα ενιαίο άκουσμα από την αρχή ως το τέλος. Οι μουσικοί συχνά παίζουν με τις συχνότητες δημιουργώντας μια αίσθηση ενός  υποβλητικού ηχοτοπίου. Πολύ ενδιαφέρον δημιουργεί το γεγονός ότι, ειδικά στα πολύ ατμοσφαιρικά κομμάτια, τα όργανα μπαίνουν διαδοχικά δίνοντας το στίγμα τους και την αισθητική που χρειάζεται η στιγμή με τις παύσεις να αλληλεπιδρούν με τις προσεκτικά παιγμένες νότες.

 Όπως αναφέρεται: «πρόκειται για τρεις ενότητες αυτοσχεδιαστικής μουσικής που, παρά τις συχνές εναλλαγές, διατηρούν συνολικά ένα ομοιογενές ηχητικό τοπίο. Ελεύθερες φόρμες, ανοιχτές στο χρόνο και την πυκνότητα των μουσικών συμβάντων, συναντούν θραύσματα αρμονικών συνεχειών, αιωρούμενα θέματα που αντιπαρατίθενται με άναρχους ήχους, ψίθυρους, κραυγές, παύσεις… Χωρίς να ακολουθούνται κανόνες
κάποιων συνθετικών ιδιωμάτων, η μουσική αφήνεται να αναπτυχθεί σε πραγματικό χρόνο άλλοτε τυχαία κι άλλοτε με τη διαδοχή αυθόρμητων παρεμβάσεων με προσανατολισμό στην αναζήτηση του ωραίου».

 Το πιάνο κινείται συχνά σε κλασικές φόρμες, δίνοντας εύστοχα μια μελαγχολική διάθεση και άλλες φορές σε ελεύθερη συνομιλία με τα υπόλοιπα όργανα. Τα ντραμς πολύ όμορφα, γνωρίζουν πότε πρέπει να μην ακούγονται καθόλου συμβάλλοντας έτσι στην ατμόσφαιρα που δημιουργείται και πότε να δημιουργούν τις ποθητές στιγμές έντασης. Η κιθάρα με τα πολύ συχνά fade in είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για ένα κλίμα μυστηρίου που κυριαρχεί σε όλα τα κομμάτια.

Θα μπορούσε ίσως να είναι soundtrack μιας ταινίας μυστηρίου ή και θρίλερ ακόμα, αφού πραγματικά  τα συναισθήματα που δημιουργούνται είναι πολλές φορές σχετικά αντίστοιχα ενώ σε άλλες στιγμές επικρατεί μια τάση εσωτερικότητας, ενδοσκόπησης, ονειρικής διαφυγής. 

Αξίζει, πραγματικά, να τους γνωρίσετε.