Τάκης Βούης – Βασιλιάς σαλτιμπάγκος

Πρόκειται για μια από τις πιο σεμνές παρουσίες στο χώρο. Ευγενικός πηγαία, χωρίς επιτήδευση και με τραγούδια γεμάτα συναίσθημα, ο ροδίτης Τάκης Βούης παρουσιάζει τη νέα του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Βασιλιάς σαλτιμπάγκος». Η προσωπικότητά του αντικατοπτρίζεται πλήρως στα τραγούδια του τα οποία μας παρουσιάζει εν μέσω αρκετά μεγάλων χρονικών περιόδων.

Η αρχή έγινε με εκείνο το δισκάκι των 45 στροφών, το 1969, και μάλιστα με τον Δημήτρη Φάμπα στην κιθάρα. Μετά από 12 μεγάλους δίσκους – σε διάρκεια -  εντός Ελλάδας, κυκλοφόρησε μόλις και ο 13^ος. Οι στίχοι είναι της Ντίνας Πετροπούλου και η ενορχήστρωση, και πάλι, του μόνιμου συνεργάτη του και εξαιρετικού κιθαριστή Γιάννη Γιακουμάκη.

Μουσικά ο δίσκος δεν ξεφεύγει από αυτό που περιμένεις να ακούσεις από τον Τάκη Βούη, για όσους τουλάχιστον είναι εξοικειωμένοι με το έργο του. Όμορφες μπαλάντες με τη χαρακτηριστική φωνή του και στίχοι που σε όλους τους δίσκους του είχαν πάντα κάτι να πουν, η ιδιαιτερότητα τους όμως έγκειται στο ότι δεν αναφερόμαστε σε «εύκολες», επιφανειακές μπαλάντες από τις οποίες έχουμε μπουχτίσει στο αποκαλούμενο έντεχνο. Είναι τραγούδια που προκαλούν συναισθήματα, διεκδικούν την προσοχή μας και την κερδίζουν.

Αναμφισβήτητα πολύ μεγάλο ρόλο σ’ αυτό παίζει η πολύ φροντισμένη ενορχήστρωση του Γιάννη Γιακουμάκη. Η πολύχρονη φιλία και συνεργασία έχει ως αποτέλεσμα να γνωρίζει τις ηχοχρωματικές προσεγγίσεις που χρειάζονται οι μουσικές του Βούη. Ακούγοντας τον δίσκο μου δόθηκε η εικόνα μιας ενορχήστρωσης καθόλου πιεσμένης, ούτε χρονικά ούτε οργανικά. Και ως προς το πρώτο επιβεβαιώθηκα από τον ίδιο το Γιακουμάκη ο οποίος στο σημείωμα του δίσκου αναφέρει πως “ένα χρόνο διήρκεσε η διαδικασία της ενορχήστρωσης”. Ως προς το δεύτερο ένα αρκετά μεγάλο εύρος οργάνων χρησιμοποιήθηκαν και μάλιστα επιτυχημένα.

Έντεκα τραγούδια και ένα ορχηστρικό (θέμα τραγουδιού) περιέχονται στο δίσκο. Ήδη από την πρώτη ακρόαση το «Ζωή χωρίς Κυριακές» τραβάει πιο έντονα την προσοχή, πιθανότατα λόγω φορτισμένων συναισθηματικά στίχων (προσωπική εκτίμηση): 

(Δεκέμβρης ’08, ξημερώματα Κυριακής. Κρύο, σύννεφα από χνώτα, σκιές που μιλούν μιαν άλλη γλώσσα. Πλαστικά γάντια που φωσφορίζουν στο μισοσκόταδο, ο θόρυβος του κουβά, της σκούπας, οι πόρτες που ανοίγουν…)

Πρωί πρωί χαράματα

Της Κυριακής φαντάσματα κινούν

Μες’ τις σκάλες των σπιτιών γλιστρούν

Τον ιδρώτα της ζωής σκορπούν

Ανάσες πρώτες της αυγής

Στο μόχθο της σκληρής ζωής κι αυτές

Άγγελοι που γάντια φορούν

Τις ζωές τους στα κρυφά ποθούν

Είναι το κομμάτι που υπάρχει και σε οργανική μορφή, πραγματικά πολύ όμορφο.

(Kαθώς ο δίσκος είναι πολύ καινούργιος δεν υπάρχει κάτι στο youtube. Για όσους δεν έχουν ηχητική εικόνα για τις μουσικές του Βούη, δίνω δυο link από παλαιότερη δουλειά του). 

                                                                 (Φεύγω)            

     

                                 (Νυχτερινό - Τραγουδάει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου)

Το «Χρόνο ζητάω» είναι ένα από τα πιο ωραία τραγούδια του δίσκου. Εδώ ο Γιακουμάκης κρατάει το οργανικό μέρος του τραγουδιού σε ήχο πιτσικάτο – αρκετά διάχυτος σε όλο το δίσκο -  με υπέροχες γέφυρες εγχόρδων μεταξύ των μερών.

Ο «Βασιλιάς σαλτιμπάγκος», «Το παιδί με το μαχαίρι», το «Δίψα μου» είναι τραγούδια που ξεχωρίζουν πολύ εύκολα επίσης, με πιο έντονο ρυθμό κρατώντας τις ισορροπίες του δίσκου.

Στάθηκα επίσης στο πάντα επίκαιρο στιχουργικό μέρος του τραγουδιού «Με όνομα ξένο» και σε μια πολύ γλυκιά μπαλάντα με τίτλο «Πόρτα κλειστή»: από τις πιο ωραίες μπαλάντες που άκουσα τα τελευταία χρόνια με εύστοχη, υποστηρικτική ενορχήστρωση.

Στο τραγούδι «Σταθμός Λαρίσης 1^η του Μαγιού» τραγουδάει το φωνητικό τρίο Crescendo (Θανάσης Ζαχαρόπουλος, Ευανθία Κρητικού,  Σαπφώ Σταυρίδη) το οποίο κάνει φωνητικά και σε άλλα τραγούδια του δίσκου.

Πρέπει να αναφερθεί, τέλος, ότι το σκίτσο του εξωφύλλου φιλοτεχνήθηκε από τον Σπύρο Ορνεράκη.

Για μια φορά ακόμα δεν άκουσα έναν δίσκο του Τάκη Βούη για να δω να θα μου αρέσει αλλά για να εξακριβώσω πόσο θα μου αρέσει. Αυτή η σταθερή ποιότητα είναι ένα επίτευγμα, δε συμφωνείτε;