Δημήτρης Καρράς – Θνητάριο

Μου αρέσει ο Δημήτρης Καρράς. Από το συγκρότημα Παζλ ως τα Σύννεφα με παντελόνια  και τους Βωξ μετράει ήδη πάνω από δεκαετία στη δισκογραφία. Οι προηγούμενοι προσωπικοί του δίσκοι «Ντέμο» και «Αστιβή» μου είχαν αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις και τα τραγούδια που γράφει έχουν μια φρεσκάδα είτε τα τραγουδάει ο ίδιος είτε τραγουδιστές. Έχει γράψει πολλά τραγούδια και για άλλους τραγουδιστές, σε δικούς τους δίσκους. 

Το «Θνητάριο» είναι μια περίεργη υπόθεση. Αρχικά γιατί είναι κατά το ήμισυ, περίπου, καινούργιο. Περιέχει δηλαδή και παλαιότερα τραγούδια που δεν είχαν κυκλοφορήσει σε ψηφιακή μορφή. Για την ακρίβεια, περιέχει ολόκληρο τον προηγούμενο δίσκο του «Οι σχιζοφρενείς δε χασμουριούνται σχεδόν ποτέ» που είχε κυκλοφορήσει μόνο σε βινύλιο, σε 300 αντίτυπα,  και πλέον δεν υπάρχει.

Άλλη μια ιδιαιτερότητα του δίσκου είναι η ενορχήστρωση και εξέλιξη των συνθέσεων από τον Κώστα Στεργίου των Misuse και τους Skull & Dawn.
Οι πρώτοι είναι απλά μια από τις καλύτερες post rock μπάντες στην Ελλάδα. Οι δεύτεροι είναι οι πρώην Defile Des Ames , ένα συγκρότημα που δημιουργεί  σκοτεινή και μυστηριώδη ατμόσφαιρα στα κομμάτια του. Συνολικά μια, φαινομενικά, ετερόκλητη συνεργασία.

Στιχουργικά ο δίσκος κινείται σε αυτό που περιγράφει ο τίτλος: «Θνητάριο», η ευκολόφθαρτη φύση του ανθρώπου. Μουσικά, η συνύπαρξη τόσων μουσικών έχει θετικό αποτέλεσμα. Είναι πολύ διαφορετικός ο δίσκος σε σχέση με τους προηγούμενους κυρίως σε ότι έχει να κάνει με τη χρήση ήχων που γεμίζουν με πολύ ενδιαφέρον τρόπο τον ηχητικό χώρο, δημιουργώντας μια νέα ατμόσφαιρα στα τραγούδια του Δημήτρη Καρρά. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο Καρράς γνωρίζει πώς να φτιάχνει καλά τραγούδια προκύπτει μια ακόμα καλή δουλειά, παραμένοντας έτσι στη γραμμή με τους τραγουδοποιούς που αξίζει κανείς να περιμένει την κάθε επόμενη ηχογράφησή του.

Το «Χαλί για τον Χειμώνα» ανοίγει τον δίσκο και με τη δυναμική του εξέλιξη αποτελεί μια θαυμάσια εισαγωγή για το δίσκο κάτι που συμβαίνει και με το «Σαν δορυφόρος» με διαφορετικό όμως τρόπο. Έρχεται τότε το πρώτο από τα δύο έπη του δίσκου, το «Νεκρός καιρός», να επιβεβαιώσει πως κάτι πολύ καλό συμβαίνει εδώ. Αλλά μετά την «Παράνοια» έρχεται το «Ψυχορραγούν οι θάλασσες» και το σκηνικό φαίνεται να αλλάζει. Εισαγωγή με λαούτο, τραγουδάει Δημήτρης Καρράς, ο πάντα συγκινητικός Χαράλαμπος Γαργανουράκης και οι αγαπητές Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή δίνοντας με τις φωνές τους ακόμα πιο παραδοσιακό χαρακτήρα. Το τραγούδι το άκουσα αμέτρητες φορές. Με το νταούλι να συνοδεύει μόνο του τις φωνές μαζί με μια κιθάρα που γίνεται ηλεκτρική στη συνέχεια ο Καρράς μπερδεύει με έναν καταπληκτικό τρόπο παραδοσιακότροπες μελωδίες με post rock κορυφώσεις.  Αμέσως μετά έρχεται η «Θαλάμη», το δεύτερο έπος του δίσκου, διάρκειας οκτώμισι λεπτών σαν συνέχεια του τέλους του προηγούμενου, με τα τέσσερα τελευταία λεπτά να παρασυρόμαστε σε μια απίστευτη ηχητική απόλαυση, χωρίς στίχο.

Η «Βιτρίνα», το κομμάτι που κλείνει την ομάδα των νέων τραγουδιών, κρύβει πίσω της μια ακόμα ομάδα, όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, τα δέκα τραγούδια του βινυλίου με μια μικρή όμως διαφοροποίηση: το «Tango», βρίσκεται εδώ με τη δεύτερη μορφή του, με τη συμμετοχή σ’ αυτό και του Νικήτα Κλιντ (X Ray).

                                         
Στα τραγούδια αυτά ακούγεται και η Έλενα Δεληχρήστου μια ωραία φωνή που, εγώ τουλάχιστον, είχα συνηθίσει σε πολύ διαφορετικό ρεπερτόριο και ήταν από τις ευχάριστες εκπλήξεις του βινυλίου. Δε θα πω περισσότερα γι’ αυτά τα τραγούδια, είναι γνωστά τα περισσότερα πλέον (έτσι πιστεύω ή θέλω να πιστεύω) και εν τέλει η κεντρική αναφορά είναι στα καινούργια τραγούδια που βρίσκονται στο «Θνητάριο», τα οποία μάλιστα θα κυκλοφορήσουν και σε περιορισμένο αριθμό βινυλίων στα μέσα του Δεκέμβρη.

Συνολικά, ο Δημήτρης Καρράς, οι Skull & Dawn και ο Κώστας Στεργίου έκαναν μια ιδιαίτερα καλή δουλειά που συνιστώ ανεπιφύλακτα να ακούσετε από το cd, ή το βινύλιο όταν βγει, ή να το κατεβάσετε ελεύθερα.

http://thnitario.bandcamp.com/album/-