Είχα ήδη ξεκινήσει την προσπάθεια να θυμηθώ τι κυκλοφόρησε από την αρχή του χρόνου και να κάνω μια παρουσίαση των δίδκων που μου άρεσαν περισσότερο μέχρι που μπήκα για λίγο στο facebook. Aλλά ας τα πάρουμε ένα-ένα.
Ο τίτλος και μόνο "λίστα των καλύτερων δίσκων του 2012" είναι ένας τίτλος που κρύβει μια απίστευτη ματαιδοξία κρίνοντας ο καθένας ποιοι είναι οι καλύτεροι με τα ελλιπή κριτήριά του. Γιατί πόσοι από αυτούς που έγραψαν ή θα γράψουν για δίσκους έχουν μια ολοκληρωμένη εικόνα των δίσκων που κυκλοφόρησαν το 2012; Πόσοι αγόρασαν όλους τους δίσκους που δεν έβρισκαν από φίλους ή σε "κατεβαστήρια", πόσοι πήραν κυκλοφορίες μόνο σε βινύλιο, πόσοι έψαξαν και βρήκαν αυτά που εξαφανίστηκαν άμεσα, πόσοι ενημερώθηκαν για τον μεγάλο αριθμό από κυκλοφορίες μικρών εταιριών ή ιδιωτικές παραγωγές και πάει λέγοντας. Ένα πρόβλημα αντικειμενικότητας συνεπώς είναι αυτό που σχετίζεται με την ίδια βάση της, ας πούμε, έρευνας. Γιατί, με λίγα λόγια, τι λίστα είναι αυτή όταν από τους 20-30 δίσκους ή και περισσότερους ίσως που έμαθες οτι κυκλοφόρησαν επιλέγεις τους δέκα καλύτερους.
Ανοίγω λοιπόν το facebook και βλέπω αυτό που απεχθάνομαι εκ βαθέων. Διάφορες λίστες που, πέρα από το γεγονός πως μπορεί να ανήκουν στην κατηγορία που ανέφερα πριν, έχουν ακόμα ένα ελεεινό χαρακτηριστικό. Ξέρω τον Κώστα, τον Πέτρο, την Μαρία, είναι και μικρός σχετικά ο κύκλος, βάζω το δίσκο τους στα καλύτερα, κάνω τις δημόσιες σχέσεις μου και αυτό που λέγεται αντικειμενικό κριτήριο το θάβω κάτω από τόνους σάλιου. Προφανώς δεν σχολιάζω ούτε αυτούς που ανάρτησαν στο μπλογκ τους μια λίστα με αυτά που τους άρεσαν πιο πολύ φέτος, άνθρωποι δηλαδή με την ιδιότητα του μέσου ακροατή που ακούν πολλή μουσική - αυτό είναι μια ωραία μορφή επικοινωνίας, έστω και διαδικτυακή. Δεν σχολιάζω ούτε αυτούς που κάνουν συνειδητά τη δουλειά τους όντας στο χώρο, πρόσφατα ή από παλιά. Αναφέρομαι σε αυτούς που βγάζουν τα καλύτερα του 2012 για να διατηρήσουν τις επαφές τους και τις "φιλίες τους" (τα καλύτερα μου έγραψε για το δίσκο ο Βασιλάκης, θα πει κάποιος, και μπορεί ο δίσκος να είναι τραγικός).Συμβαίνει επίσης για να γίνουν αρεστοί σε καλλιτέχνες, για να ευχαριστήσουν την εταιρεία που τους στέλνει δίσκους. Αυτή είναι και από τις μεγάλες μάστιγες της κριτικής, γενικότερα, όπου μαζί με το δίσκο έρχεται λες και μια αόρατη ταινία για το στόμα ή ένα υπαγορευτικό για το χέρι.
Έτσι λοιπόν, τα καλύτερα του 2012 ήταν οι πιο γνωστοί δίσκοι, γιατί αυτούς μάθαμε, ήταν οι δίσκοι των φίλων μας, οι δίσκοι των εταιρειών, οι δίσκοι που ίσως είναι μόνο για σερβίρισμα αλλά εμείς τους παρουσιάζουμε σαν την πεμπτουσία της ετήσιας ακρόασης. Για τα μουσικά κριτήρια - ή μάλλον την έλλειψή τους - μάλλον έιναι περιττό να σχολιάσω και να ζητά κανείς γνώσεις ή έστω πολύ προσεκτκές ακροάσεις.
Έτσι αυτά τα blog, οι ιστοσελίδες, οι εκπομπές που με αντικειμενικότητα, ενδιαφέρον και γνώση κάνουν αυτό που στο όνομα κάνουν και οι υπόλοιποι, είναι ελάχιστα. Ευτυχώς υπάρχουν. Εννοείται πως δεν αναφέρομαι στο δικό μου, θα ήταν πολύ εγωπαθές. Απλά η μαζική εικόνα ανθρώπων που θεωρούν πως κάνουν δημοσιογραφία και το χειρότερο, έχουν πείσει και άλλους, με έκανε έξω φρενών χρονιάρες μέρες. Και βλέπεις κοινοποιήσεις, ευχαριστήρια και άλλα φαιδρά.
Και για να μην κλείσω την ανάρτηση με γκρίνια να πω κάτι το εξαιρετικά ευχάριστο: Το 2012 ίσως είναι μουσικά η καλύτερη χρονιά εδώ και πολλά χρόνια! Νέες κυκλοφορίες με πολύ ενδιαφέρον, επανεκδόσεις, νέοι καλλιτέχνες, η μουσική απάντηση στην οικονομική και κοινωνική αστάθεια είναι εδώ, αναλογική και ψηφιακή, και μας κρατά αισιόδοξους για το μέλλον. Η τέχνη ήδη απαντά στην κρίση.
Χρόνια καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου