Λεωνίδας Σαραντόπουλος – Black Mamba

Δεν ισχύει πάντα το « μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια πράγματα θα μάθεις». Στην περίπτωση όμως του φλαουτίστα Λεωνίδα Σαραντόπουλου ισχύει και με το παραπάνω. Απόφοιτος του Ιόνιου Πανεπιστήμιου της Κέρκυρας και μαθητής του Γιώργου Κοντραφούρη, του Βασίλη Ρακόπουλου και του Δήμου Δημητριάδη. Ξεκινά λοιπόν με αυτές τις βάσεις και κυκλοφορεί το cd  “Black Mamba”,  μια κυκλοφορία που προϋπήρξε σε ηλεκτρονική μόνο μορφή και πρόσφατα κυκλοφόρησε και σε ψηφιακό δίσκο.

Έχει ενδιαφέρον πως ο Λεωνίδας Σαραντόπουλος δεν παίζει και φλάουτο ή έστω κυρίως φλάουτο - τουλάχιστον στον συγκεκριμένο  δίσκο - όπως συμβαίνει με αρκετούς μουσικούς, ειδικά της jazz, που έχουν υιοθετήσει και το σαξόφωνο ή το κλαρινέτο ή το ανάποδο. Το φλάουτό του συνδυάζεται με την τρομπέτα του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου, την κιθάρα του Βασίλη Ρακόπουλου, τα πλήκτρα του Κωστή Χριστοδούλου, το μπάσο του Γιώργου Γεωργιάδη, τα τύμπανα του Βαγγέλη Κατζάμπαση και τα κρουστά του Μιχάλη Μπακάλη. Γνωστοί και εξαιρετικοί οι περισσότεροι μουσικοί παίζουν εννέα συνθέσεις του Λεωνίδα Σαραντόπουλου σε δική του ενορχήστρωση. 

“Black Mamba”, το φίδι που υπνωτίζει. Ακριβώς έτσι, σε τέτοιο κλίμα μυστηριακό, αφρικανικό, είναι το πρώτο κομμάτι του δίσκου, το “Dive”,  με τα υπόλοιπα όργανα – όπου υπάρχουν – να κρατούν ένα υποβλητικό ηχητικό υπόβαθρο για τις περιγραφικές νότες του φλάουτου. Ο Αφρικανικός κυρίως ήχος ή ανατολίτικος, σε σημεία, είναι διάχυτος σε πολλά σημεία του δίσκου. Στο δεύτερο κομμάτι του δίσκου, το “Navarac”, η τρομπέτα και το φλάουτο δίνουν από κοινού την αίσθηση αυτή ενώ με συγκεκριμένες τεχνικές στο φλάουτο ο παραγόμενος ήχος περιγράφει την κίνηση του φιδιού. Στο ομότιτλο “Black Mamba” ο ρυθμός γίνεται πιο έντονος με την κυριαρχία των πλήκτρων και την πλήρη απουσία του φλάουτου, εντυπωσιακό και σπάνιο να απουσιάζει το όργανο του συνθέτη, γι’ αυτό και ευχάριστο όταν συμβαίνει. Στο επόμενο θέμα, το “Dive II”, αλλάζει και πάλι ο ρυθμός, γίνεται πιο ήρεμος, με το φλάουτο να εναλλάσσεται πολύ όμορφα με την κιθάρα σε ένα ατμοσφαιρικό κομμάτι με συναίσθημα και πολύ ωραίο ήχο. Έντονο και με εξάρσεις, αντίθετα με αυτό που περιμένει κανείς από το όνομά του, το “Season of Nostalgia” και πάλι χαλαροί ρυθμοί στο “Dive III”. Το “Desert”, σαν αφρικανική cool, είναι μια μετάβαση στο ρυθμικό “Africana” που κλείνει το δίσκο: από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου με τα όργανα να παίζουν επάνω σε ένα σταθερό, σχεδόν, ρυθμικό των κρουστών.

Δεν είναι το πιο σύνηθες να ακούς τέτοιους ήχους και ανάλογου ύφους αφρικανικές κατευθύνσεις σε ελληνικές ηχογραφήσεις και συνθέσεις, ακόμα και στον συγκεκριμένο χώρο που η μουσική αναζήτηση και ευρύτητα είναι δεδομένη. Αλλά εν τέλει δεν είναι η πρωτοτυπία που αναζητάμε πρωταρχικά σε ένα δίσκο κατά κύριο λόγο αλλά οι καλές συνθέσεις, με λίγα λόγια απλά να μας αρέσει ο δίσκος. Συνεπώς ο δίσκος του Λεωνίδα Σαραντόπουλου έχει ενδιαφέρον πρώτα λόγω συνθέσεων. Έχει επίσης ενορχηστρωτικό ενδιαφέρον, με την έννοια του τρόπου που μπλέκει τα όργανα μεταξύ τους κατορθώνοντας να δώσει αυτό ακριβώς το κλίμα που αποσκοπεί. Τέλος εκτιμά κανείς την ηχητική ταυτότητα αλλά και την πρώτη δισκογραφική παρουσία. 

Για τον δίσκο, τέλος, ο ίδιος ο Λεωνίδας Σαραντόπουλος λέει: «Black Mamba, το φίδι που υπνωτίζει… Αρχίζω να παίζω με σκοπό να πετύχω τον στόχο του κάθε επιμελή φλαουτίστα. Αυτή την φορά όμως τα πράγματα παίρνουν μια άλλη, διαφορετική τροπή και ενώ στην αρχή αντιστέκομαι, τελικά καταρρέω και βυθίζομαι σε λήθαργο. Αργά, πολύ αργά απομακρύνομαι και μεταφέρομαι σε ένα περιβάλλον μυστηριακό γεμάτο υποσχέσεις…».

(Περισσότερα για τον Λεωνίδα Σαραντόπουλο, παραγγελία του cd, δωρεάν download και δυνατότητα donation στο www.leosarantopoulos.com )