Yiorgos Psihoyios - In Paris

Τέλη του 2006 - αρχές του 2007 ήταν απ’ όσο θυμάμαι όταν κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος του Γιώργου Ψυχογιού και από τότε άλλοι δύο δίσκοι υπάρχουν στο ενεργητικό του μέχρι σήμερα, με χαρακτηριστικά τους καλούς μουσικούς και τις ωραίες μελωδίες. Το πιάνο ήταν το κεντρικό όργανο στις τρεις δουλειές αυτές, κάτι που έρχεται να αλλάξει σε αυτόν, τον τέταρτο δίσκο του. 

Ο δίσκος «Yiorgos Psihoyios In Paris»  έχει όντως έναν παριζιάνικο αέρα. Ήδη από το πρώτο κομμάτι είναι εύκολα αντιληπτό καθώς είναι ένα manouche με τίτλο “Manouche Mamma”, μια σύνθεση του ίδιου του Ψυχογιού. Παρ’ όλ’ αυτά στο δίσκο περιλαμβάνονται λίγες δικές του συνθέσεις·  ακούγονται πολλές γνωστές συνθέσεις όπως το “Dance Me To The End Of Love”, το “Autumn Leaves”, το “How Insensitive”, το “Orfeo Negro”, το “Moon River”. To κεντρικό όργανο είναι πλέον το ακορντεόν και με περηφάνια αναγράφεται πως χρησιμοποιεί ένα από τα καλύτερα ακορντεόν του κόσμου (Siwa and Figli). Όπως λέει και ο ίδιος στον δίσκο αυτό θέλει να εκφράσει και να μοιραστεί με τους ακροατές του δίσκου ένα από τα όνειρα της παιδικής του ηλικίας: την μαγεία του ακορντεόν μέσω της jazz. 

Οι μουσικοί που συμμετέχουν στο δίσκο είναι βεβαίως… του χώρου. Από τους πρώτους αναγραφόμενους μουσικούς, στο πρώτο κομμάτι δηλαδή, βρίσκουμε τον Νίκο Τερζάκη στις κιθάρες και τον Χρήστο Ασωνίτη στα τύμπανα, με άλλα λόγια τα 2/3 των Jazz On T.A.P. Στη συνέχεια βλέπω τον Περικλή Τριβόλη στο κοντραμπάσο και τον Αποστόλη Λεβεντόπουλο στις κιθάρες και πάλι τα 2/3, των Prime Time Trio. Είναι προφανές βέβαια πως αυτές είναι κάποιες μόνο από τις συνεργασἰες τους αφού στη jazz ειδικά οι μουσικοί παίζουν πολύ συχνά μεταξύ τους με διάφορα σχήματα. Και ο Δημήτρης Παπαδόπουλος στην τρομπέτα δίνει το παρών, ο Γιώργος Ξανθάκος στο τενόρο σαξόφωνο και ο Γιάννης Κασέτας στο άλτο –ένα πολύ μεγάλο ταλέντο – και ο Βαγγέλης Παρασκευαϊδης  δημιουργεί μια άλλη ατμόσφαιρα με το βιμπράφωνο και τη μαρίμπα του. Ιδιαίτερη μνεία για τον μουσικό που ακούει στο όνομα Σώλης Μπαρκή· τα παιξίματά του έχουν πάντα ενδιαφέρον, δίνουν χαρακτήρα στα κομμάτια, κάτι που γίνεται για παράδειγμα στο “Orfeo Negro” έντονα, με το πρώτο μέρος μόνο με κρουστά να μας εισαγάγει εξόχως στο Βραζιλιάνικο κλίμα πριν το κύριο θέμα και στη συνέχεια και πάλι, μόνο με κρουστά, κλείνει το κομμάτι. 

Σε γενικές γραμμές ο δίσκος περιγράφεται από τον τίτλο. Είναι ξεκάθαρη η προσπάθεια να δοθεί μια γαλλική αίσθηση στον ήχο και μάλιστα της Γαλλίας του ’50 και του ’60. Ένα ευχάριστο αποτέλεσμα που σε ταξιδεύει πολλά χρόνια πίσω κρατώντας όμως και τις σωστές αναλογίες. Το ακορντεόν προσφέρεται για μια τέτοια επιστροφή αφού έχει συνδεθεί στενά με τον ήχο και το συναίσθημα των γαλλικών τραγουδιών ακόμα και πριν από τις δεκαετίες αυτές. Η νοσταλγική διάθεση του “Autumn Leaves” (την οποία έχει έτσι κι αλλιώς το κομμάτι, αλλά είναι πιο έντονη εδώ από την γενικότερη ενορχήστρωση και ακόμα περισσότερο από τη γλυκειἀ χρήση μικρής ομάδας εγχόρδων), η πολύ ενδιαφέρουσα εκδοχή του “Dance Me To The End Of Love”, το απρόσμενο φλάουτο στο “Uno Dollaro Bucato” αφήνουν τέτοιες ακριβώς εντυπώσεις. Εξαιρετικές στιγμές του δίσκου, μια ζωηρή και ρυθμική «νύχτα στην Τυνησία» (Night In Tunisia) και από την άλλη ένα “Moon River” πανέμορφο με τρία όργανα μόνο: ένα χαλαρό αλλά ουσιαστικό κοντραμπάσο και το ακορντεόν και το βιμπράφωνο πολύ ευγενικά να παίζουν τη μελωδία. Το manouche που ανοίγει και κλείνει το δίσκο συνδέει εύστοχα το τότε με το τώρα λόγω της επιστροφής της «μόδας» του manouche ή gypsy swing.

Ένας easy listening jazz δίσκος, με γαλλικές αναφορές και τη ματιά ενός πολύ καλού μουσικού, του Γιώργου Ψυχογιού.