Κυριακή 28 Απριλίου 2013

The Next Step Quintet



Πριν από κάποια χρόνια αν κάποιος έλεγε ότι παίζει σε jazz σχήμα στην Ελλάδα και ότι το σχήμα έχει μέσο όρο ηλικίας τα 25 χρόνια μάλλον θα προκαλούσε θυμηδία. Για πολλά χρόνια, λόγω των απαιτήσεων της μουσικής αυτής σε κατάρτιση αλλά και σε εμπειρία ώστε να αφομοιώσει κανείς αυτά που έμαθε θεωρητικά και σε συνδυασμό πάντα με την μικρή σχετικά αποδοχή της υπήρχε η θεώρηση και η φανταστική εικόνα πως οι τζαζίστες πρέπει να είναι τουλάχιστον μεσήλικες. Η ευρύτερη αποδοχή της, αρχικά στο κύκλο των μουσικών, και το Τμήμα Μουσικών Σπουδών στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο –ως δομή αλλά και ως διδακτικό προσωπικό - ανέτρεψαν και ανατρέπουν το στερεότυπο αυτό.


Πέμπτη 25 Απριλίου η κυκλοφορία του δίσκου και 25 ο μέσος όρος ηλικίας του συγκροτήματος. Αριθμός που δεν μπορεί παρά να μας παραπέμψει στους Baby Trio, το συγκρότημα με ένα μόνο σταθερό μέλος, τον ιδρυτή του, Γιώργο Κοντραφούρη, καθηγητή στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο εκτός από σπουδαίο πιανίστα. Το ταλέντο και η τεχνική του Κοντραφούρη προσφέρουν πολύτιμη εμπειρία σε δυο νέους μουσικούς που παίζουν μαζί του μέχρι να γίνουν 25 ετών οπότε αντικαθίστανται.

Τέσσερα από τα πέντε μέλη του συγκροτήματος μετά την κοινή τους φοίτηση στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου (jazz τμήμα) αποφάσισαν να κάνουν «το επόμενο βήμα», τη δημιουργία δηλαδή ενός συγκροτήματος για να παρουσιάσουν τις δικές τους συνθέσεις και να εκφραστούν μέσω των αυτοσχεδιασμών τους. Ο Θοδωρής Κότσυφας στην κιθάρα, ο Γιάννης Παπαδόπουλος στο πιάνο, ο Ντίνος Μάνος στο μπάσο και ο Βασίλης Ποδαράς στα ντραμς συναντήθηκαν σε ένα jam session με τον Ορφέα Τσουκαλά και το συγκρότημα απέκτησε και σαξόφωνο. Ο Βασίλης Ποδαράς, υπήρξε μέλος των Baby Trio για δυο περιόδους και… συνταξιοδοτήθηκε πολύ πρόσφατα.


Είναι προφανές πως όσο αυξάνονται τα όργανα ενός συγκροτήματος αυξάνεται τόσο η δυνατότητα ελιγμών και εκφράσεων όσο και ο ηχητικός πλουραλισμός. Το  Κουιντέτο μας δίνει εννέα χορταστικά κομμάτια τόσο σε μουσική όσο και σε χρόνο (υπερβαίνει την μια ώρα ο δίσκος) και μας κάνει να χαμογελούμε με αισιοδοξία για το μέλλον της ελληνικής jazz -που βρίσκεται στην καλύτερη φάση της – και γενικότερα για το μουσικό επίπεδο στη Ελλάδα το οποίο μάλλον κάνει “giant steps” και όχι απλά “next step”.

Ο δίσκος αναδίδει σίγουρα φρεσκάδα και ένα αρκετά υψηλό επίπεδο έκφρασης και τεχνικής, χωρίς να βάζουμε απαραίτητα το φίλτρο της ηλικίας για να κρίνουμε με συμπάθεια και κατανόηση. Τα κομμάτια έχουν χαρακτήρα και ενδιαφέρον και με άνεση ξεχωρίζει κανείς, πιστεύω, τις πολλές καλές στιγμές του δίσκου, όπως  βέβαια το “Cosmos”, ένα όμορφο, δυναμικό κομμάτι, το “Urchin” και το ιδιαίτερο “Esbjorn” , ένα φόρος τιμής στον πρόωρα χαμένο Esbjorn Svensson, έναν από τους καλύτερους Ευρωπαίους πιανίστες (Σουηδός).
Αν το cd δεν είχε τίτλο το όνομα του συγκροτήματος (το πρώτο τους γαρ) θα μπορούσε να ονομάζεται «Μεγάλες προσδοκίες» ή κάτι αντίστοιχο. Μεγάλες προσδοκίες όχι φυσικά με την έννοια της αποτυχημένης προσπάθειας που πολλά ήθελε και λίγα κατόρθωσε, αλλά αντίθετα με την αίσθηση της ευχάριστης αναμονής για κάθε τι καινούργιο, είτε συλλογικό ως συγκρότημα, είτε ατομικά ως μουσικοί.

Το σχέδιο του cd είναι, τέλος, πολύ ωραίο ενώ θα πρέπει να παρατηρήσω και  ότι η puzzlemusik έδωσε στο cd τον αριθμό καταλόγου που του ταιριάζει: 025.

Δεν υπάρχουν σχόλια: